شعر طنز تربیتی

نوشته شده توسط:علی اکبر علیزاده | ۰ دیدگاه

شعر طنز ( یک شیوه تربیتی رایج )

بچه که بودم به من آموختند             فحش نباید بدهی ، گوسفند

      بی ادبی بوده از این خانه دور           حرف رکیکی نزنی بی شعور  ...

بچه ی همسایه به من فحش داد            پند پدر مادرم آمد به یاد

بر دهنش مشت ادب کوفتم                  البته با غیظ و غضب کوفتم

شب که پدر قصه ما را شنید                  نوبت آموزه دوم رسید

پای مرا بست به یک ریسمان              بر کفل و بر کف پایم زنان

گفت نباید به کسی زور گفت            من چه کنم با توی گردن کلفت

تربیتم سیر سعودی گرفت                هیکل من رشد عمودی گرفت

ریش و سبیلی به هم آمیختم             زشت شدم تیغ زدم ریختم

ریختم از صورت خود پشم را                باز عیان کرد پدر خشم را

فرصت اندرز و نصیحت نبود          چاره به جز فحش و فضیحت نبود

گفت:پسر ریش تراشیده ای ؟            نفله مگر دختر ترشیده ای!

کافر حربی شده ای ظاهرا             قرتی و غربی شده ای ظاهرا

بر سر این صورت صافت مباد             مورچه ای می بکند بکس باد

تا نشدی مومن و اهل ثواب                زیر پل و روی مقوا بخواب

رفتم و ریشم که به زانو رسید                 برگشتم نزد پدر رو سپید

دید که تی شرت به تن کرده ام           پارچه ای زرت به تن کرده ام

گفت:مگر پارچه کم داشتی؟            لخت و پتی آمده ای آشتی

این که شمایی پسر بنده نیست         کسوت کفار برازنده نیست

پیرهن و دکمه ی تقوات کو؟                 سبحه و انگشتر و اینهات کو؟

هیزم دوزخ شده ای نره خر؟                 زود برو پیرهنی نو بخر

منحنی تربیتم رشد کرد                       حیثیت و شخصیتم رشد کرد

حاصل این شیوه ارزنده ، من               این من خوش ذوق ولی بد دهن!

    هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...
logo-samandehi